15-10 & 16-10

Hallo Allemaal, hieronder een blog van 2 dagen!

15-10
Daar zit je dan op je bed, bij je gast gezin.. Wat een beladen dag was dit zeg! Laat ik maar eens bij het begin, beginnen..

Dat was gisteravond, na dat we met z'n allen uit eten waren geweest ben ik op bed gaan liggen om mijn blog te gaan schrijven en nog even fijn te appen met het thuisfront.

Toen kwam er een nieuw meisje uit de usa bij ons op de kamer. Al die tijd waren we gezellig met z'n 4en en waren er geen problemen. 'S avonds voor het slapen de airco nog even aan en wanneer we gingen slapen deden we hem uit. Alleen zij begon meteen al te klagen over de airco, ze had het koud en bevroor! Nou oke, uit goed fatsoen de airco maar uit gezet, maar binnen een half uur was het bijna niet meer uit te houden! Dus toch maar proberen om de airco aan te krijgen, met 5 meiden in een kamertje van 4 bij 3 en een buitentemperatuur van 28'c ga je gewoon kapot! Het nieuwe meisje maar een extra deken gegeven en toen ben ik na een half uur gelukkig fijn in slaap gevallen onder de blazende airco!

Vanmorgen om 05;00 ging de wekker van mn lieve kamergenootjes af, de drie meiden waar ik het ontzettend gezellig mee heb gehad afgopen dagen werden om 06:00 opgehaald om naar hun gastgezin en project te gaan. Aangezien dit voor de een 6 uur rijden was en voor de ander 12 uur, werden ze al vroeg opgehaald. Om ze nog even uit te zwaaien ben ik samen met hun op gestaan en hebben we nog even goed afscheid kunnen nemen! Over 4 weken vertrek ik richting kumasi en daar hoop ik 2 van de 3 meiden te treffen.

Na dat ik ze heb uitgezwaaid ( dat meisje uit de USA lag nog te slapen ) begon de zon op te komen dus het werd weer gigantisch warm op de kamer dus ik heb fijn de airco aangezet en ben alvast mijn spullen in gaan pakken en lekker gaan douchen. Nog even geskypet met m'n topper en toen was het mijn beurt om te vertrekken!

Abdul kwam me om 09:00 ophalen om vervolgens naar de SYTO te gaan om Merci op te halen, zij zou met mij mee reizen naar Swedru. Abdul is de afgelopen dagen onze chaffeur geweest met alle tripjes en was ook degene die mij van het vliegveld had opgehaald. Van begin af aan noemde hij me al het 'stille meisje', dus ook vanmorgen weer ' why are you so quiet?' Dus maar eens proberen uit te leggen dat ik niet zo'n prater ben en toen begon hij het eindelijk te snappen! Maar toen kwam de volgende vraag ' are you married?' ' no i'm not married!' 'Are you engaged?' ' no i'm not engaged!' 'WHY NOT?!' Eeuh ja daar zit je dan met de bek vol tanden! Dus maar lachend gezegd dat ik nog niet gevraagd ben door de ware! Haha nou ik moest hem maar meenemen naar nederland! 'My case is to small for you' 'oh you don't like me?' Ja wat zeg je daar dan weer op?.. 'When i leave, it's to cold for you in the Netherlands' ' i like cold weather' oke uitgelult dus! Maar gelukkig waren we ondertussen ook al aangekomen bij de SYTO dus ik kon mooi snel uitstappen en binnen onder de airco gaan zitten. Merci zou er zo aan komen, twee uur later dus! WELCOME TO AFRICA!:D maar het was mooi koel onder de airco dus ik zat prima en abdul lag zoals gewoonlijk weer te slapen dus die vermaakte zich ook!

Toen konden we eindelijk richting het busstation waar ik samen met Merci op de bus naar Swedru zou stappen. Daar aangekomen werden meteen mijn koffers uit de auto getrokken en in de bus gestopt, waar iedereen voor stond te dringen om naar binnen te willen.. De bussen in Ghana vertrekken pas wanneer de bus helemaal vol is, dus als je als eerste bent kan het maar zo zijn dat je een uur zit te wachten tot dat je eindelijk vertrekt. Maar dit keer gelukkig maar 10 minuten. Nou daar zat ik dan als enige blanke tussen alle donkeren mensen, voelde me net een attractie, iedereen keek naar me.

In de bus kreeg ik het steeds moeilijker, weer een nieuwe onderneming, voelde me erg ongemakkelijk in de bus en het gemis naar thuis begon een beetje tot me door te dringen. M'n ogen maar even dicht gedaan en proberen me af te sluiten voor alles wat er om me heen gebeurde. Het was een ontzettend warme busreis van twee uur.. En ik genoot van elk klein briesje wat maar naar binnen kwam!

Eenmaal aangekomen in Swedru, werden mijn koffers in een taxi gepropt met ons er bij in, op naar mijn gastgezin. Ik kreeg het steeds moeilijker, voelde me alleen en was bek en bek af! En ik zag een grote donkere wolk boven ons hangen, waarbij ik alleen maar dacht 'als het maar niet gaat onweren' want ja, deze held op sokken is gigantisch bang voor onweer! Onderweg probeerde ik steeds mn tranen weg te slikken en helemaal toen ik zag dat we richting een afgelegen plekje reden. Waar zou ik in godsnaam terecht komen? De wegen weren zandpaden met gigantische gaten er in, waar de taxichauffeur niet doorheen wou! Dus dat werd het laatste stuk lopen, met mijn koffers!-_- mijn 'hostmom' kwam al naar ons toe lopen en verwelkomde me. Het huis ziet er netjes uit voor afrika en ik heb mijn eigen kamer met twee 2p bedden! Het liefst ging ik op bed liggen en janken, maar ik moest mee lunchen en dat terwijl ik geen hap door mn keel kon krijgen! Maar na de lunch kon ik eindelijk rusten! Ze zagen dat ik moe was dus ze gaven me de ruimte!
Eenmaal op bed begonnen de tranen te stromen dus die heb ik maar eens flink laten gaan! Muziek in de oren en mn ogen gesloten. Het is zoveel wat er ineens op je af komt, en je bent zo ver van huis! Na een tijdje had ik ontzettend veel behoefte om een bekende stem te horen dus maar eens gebeld, en ja hoor weer hield ik het niet droog!
Ik ben maar even de lieve briefjes gaan lezen van de mensen die trots op me zijn en me steunen! Daarna nog even met mams gebeld en gehuild en toen maar eens een plens water in mn gezicht gegooid en in de huiskamer gaan zitten. Ze waren een soapserie aan het kijken, van italiaanse afkomst maar engels ingesproken.. Nou wat gigantisch slecht gespeeld! Gewoon lachwekkend, maar wel iets wat ik even nodig had!

We heben hier trouwens maar stroom tussen 18:00 en & 23:00 'savonds.. Erg primitief dus!
En nu is t 20:30 ben bek af dus ik ga lekker slapen!

16-10

Boah wat een gigantisch slechte nacht! Om 23:00 ging dus de stroom uit en toen begonnen er naar mij idee wel 100 honden te janken! En er was heel veel geluid! Toen weer in slaap gevallen tot 02:30, toen waren er weer gigantisch veel jankende honden en andere beesten, onder mn laken gekropen en maar muziek op gezet.. Om 05:00 werd ik weer wakker van de mensen hier in huis, blijkbaar is 05:00 een normale tijd om op te staan en de gang te gaan vegen.. Dus de dag begon al mooi vroeg voor mij!

Om 07;00 ben ik opgestaan en heb me opgefrist. Ik was nog steeds erg moe en voelde me nog steeds erg down, dus ook tijdens het ontbijt kwamen de tranen en kon ik geen hap door mn keel krijgen! Maar uit goed fatsoen toch maar met tegen zin alles opgegeten. En toen werd ik opgehaald door Edith om naar het ziekenhuis te gaan om kennis te maken. Daar aangekomen was er niemand te vinden die we moesten hebben dus maar weer gegaan.. Edith nam me mee naar haar huis, waar ik mn tranen maar weer moest laten gaan omdat ik me gigantisch alleen voelde en t niet meer weg kon slikken. Na een half uurtje zijn we terug gegaan en toen was er wel iemand in het ziekenhuis die we moesten hebben. Na het ziekenhuis heeft Edith mee genomen naar een andere vrijwilliger uit duitsland om kennis te maken: hij werkt op een school. Daar aangekomen waren alle kinderen zo blij om mij te zien! Ze wouden me aanraken en mijn hand vasthouden, dat maakte me echt aan het lachen! En lieten me tranen al gauw verdwijnen! Nummers uitgewisseld met lukas om misschien keer samen in het weekend rond te trekken. Toen naar weer naar het huis van Edith om even uit te rusten.. Dit deden we lopend, door een sloppenwijk in, gewoon huizen zonder ramen en deuren, een donker hol. Waar wel mensen in leven, liggend op de betonnen vloer echt indrukwekkend om te zien en je word vooral even met de neus op de feiten gedrukt!

Bij Edith thuis kwam ik aan de praat met de buurman over mijn werk in Nederland, hij vroeg met wat voor soort mensen ik werkte en welke ziektebeelden. Hij vertelde mij, dat als je hier in het ziekenhuis terecht komt als diabetespatient, je als een rijk iemand gezien wordt. Omdat je dus genoeg geld hebt om junkfood te eten, een auto te rijden en dus ongezond leeft. Erg apart om te horen hoe ze hier onderscheid maken tussen de mensen.

Na het rusten met Edith naar 2 andere vrijwilligsters gegaan op een andere school, dat helemaal in de bushbush lag! Daar aangekomen rende de kinderen meteen achter de auto aan waar ik in zat 'obrini obrini' dit betekend blank in het twi de lokale taal hier! Weer wouden ze me allemaal aanraken en ik kreeg direct weer een lach op mijn gezicht!

Na een lange dag werd ik terug gebracht naar mijn 'hostfamily' maar daar aan gekomen kreeg ik het meteen weer moeilijk.. M'n eten met moeite op gegeten en maar weer op bed gaan liggen met tranen in mn ogen! Sta af en toe echt op het punt naar huis te gaan omdat het gewoon allemaal even te veel word! Vooral op zo'n moment als nu als de stroom weer uitvalt! Op zo'n moment ben ik erg blij met mijn ghanese simkaart en internetbundel! Zo kan ik appen met de mensen thuis, die slepen me er doorheen en beuren me weer op!
Morgen ga ik een dagje naar de school waar de twee andere vrijwilligsters uit zwitserland aan het werk zijn om daar een dagje mee te draaien voor afleiding!
Ik hoop dat het vanaf volgende week allemaal beter gaat en ik een super tijd ga krijgen! Het is gewoon erg wennen allemaal!

Ik vind het trouwens super om te zien hoeveel mensen mijn blog lezen en de reacties er onder doen me goed! En ook erg leuk om te zien dat mijn collega's in nederland ook reageren en me volgen!

Ik ben iedereen die me steunt erg dankbaar! Zonder steun zou ik dit al helemaal niet kunnen! Ik hoop dat de verhalen die komen gaan, positiever zijn! Maar het negatieve hoort er ook bij, that's life!

Tot snel!