19/20/21&22-10

19-10
Afgelopen nacht fijn een nachtje in pink hostel geslapen! Geen lawaai om me heen en wat langer kunnen slapen dan de afgelopen nachten! Vlak voordat ik wou gaan slapen gisteravond kwam er een meisje bij mij op de kamer waarmee ik de kamer moest delen, tot op dat moment had ik de kamer nog helemaal voor mij alleen namelijk. Ik ging er eigenlijk meteen al vanuit dat ze niet uit Nederland zou komen aangezien ik nog geen enkele Nederlander gezien heb hier! Maar toen ze zich voorstelde hoorde ik meteen al dat ze Nederlands was! Wat gepraat en toen zijn we beide in slaap gevallen. Helaas vertrok ze vanmorgen al weer om 07:00 om naar haar gast gezin te gaan in Kumasi, dus hebben we niet echt kunnen praten en gegevens uit kunnen wisselen! Maar het was wel fijn om weer even gewoon nederlands te kunnen praten, moest soms zelfs even na denken! Zo snelt went dat engels praten, ook al heb ik er soms nog moeite mee!
Vanmorgen nog even fijn geskyped en toen mijn spullen gepakt en uitgecheckt. Ik zou eigenlijk samen terug gaan met een andere vrijwilliger uit Swedru, maar hij reageerde helaas niet op mijn berichtjes dus toen moest ik zelf maar op zoek hoe ik weer terug ging komen in Swedru! Het is veilig genoeg hier dus een mooie uitdaging en het was mooi weer dus niet verkeerd om te moeten lopen! Onderweg naar het busstation, kwam ik James tegen, de jongen waarmee ik samen met Anne ons eerste taxi ritje heb beleefd! Hij herkende me nog dus ik heb hem gevraagd of hij me de weg kon wijzen, hij heeft een taxi voor me geregeld en is met me mee gegaan naar het busstation waar ik de trotro naar Swedru kon nemen!
Daar zat ik dan, opgepropt in een trotro voor 2 uur lang met een slapen de Ghanees hangend tegen mij aan maar naar een paar keer m’n schouder te bewegen ging hij gelukkig de andere kant op hangen. Onderweg kwamen we door een paar kleine primitieve dorpjes, erg indrukwekkend om het verschil met de grotere dorpen te zien. Kleine hutjes, de was doen in een klein waterplasje, kleren die hangen te drogen over de brug, en de weg was zo gigantisch slecht!
Eenmaal aangekomen in Swedru zou Edith me opkomen halen, maar ze was er niet dus maar gebeld. En dan sta je te bellen en word je ineens van achter aangereden vol in je rug door zo’n stomme trotro die achteruit rijd zonder in de spiegel te kijken. Niet echt bepaald prettig..
Edith had geen tijd om me op te halen dus ik moest maar een taxi nemen, en zie dan maar eens uit te leggen waarheen, als je huis midden in de bushbush staat. Maar het is me gelukt!
Bij m’n gastgezin aangekomen werd er niet veel gezegd, en alleen gevraagd wanneer ik vertrok naar mijn nieuwe gezin. Edith zou me om 16:00 op komen halen dus dit door gegeven. Aangezien er niet veel gezegd werd ben ik maar naar mijn kamer gegaan om daar mijn spullen in te pakken, alleen toen kwam ook de schrik van de aanrijding los dus daar stroomde de tranen weer heen! Ondertussen fijn mijn spullen in gepakt nog even op bed gaan liggen want het kwam opeens met bakken uit de lucht en jawel ook onweer! Dus fijn mijn muziek in de oren en gedachten op wat anders!
Om 16:00 nog geen Edith te zien, en om 16:30 belde ze op dat ze pas kwam wanneer het droog was. Ondertussen had m’n gastmoeder al een paar keer gevraagd of ik nog opgehaald werd, volgens mij wou ze me maar al te graag weg hebben. Want toen om 18:00 Edith eindelijk kwam en ik haar bedankte, kon er amper een woord vanaf.
In de auto naar mijn nieuwe gastgezin voelde ik me echt opgelucht en was blij dat ik toch de stap had gezet om, om een ander gezin te vragen.
Aangekomen bij m’n nieuwe gastgezin, werd ik meteen warm ontvangen en voelde het echt als thuiskomen! De kinderen kwamen meteen op me afgerend en pakte mijn hand vast. Vivian mijn ‘hostmom’ gaf me een rondleiding en ik kon alles vragen wat en wanneer ik maar wou! Ook ontmoette ik mijn kamergenootje, Anna-leece, uit australië. Een vrijwilligster die al 10 maanden hier woont! Ze was ontzettend blij om er een kamergenootje bij te krijgen! Het klikte echt meteen en hebben gezellig gepraat. Ze had de hele kamer in beslag genomen, maar hebben de ruimte samen verdeeld zo dat mijn spullen er ook bij konden.
Toen we op bed aan het praten waren kwam het buurjongetje van 1,5 binnen lopen en ging bij mij op bed liggen. Anna-leece, zei dat dit nog nooit eerder was voor gekomen dat hij uberhaupt uit zichzelf de kamer binnen komt dus ze was erg verbaasd! Even met hem gestoeid en hij gierde het uit! Ik voelde me echt thuis! Wat een geruststelling!
Ik ben helemaal gaar van deze dag dus ik ga lekker op tijd mijn bed in, morgen begint mijn eerste dag in het ziekenhuis!

20-10
Ik was alweer vroeg wakker, omdat de wekker van Anna vrij vroeg ging en ik hier nog geen enkele keer heb uit kunnen slapen door alle geluiden en alles. Ik werd pas om 09:00 opgehaald dus ik kon nog even fijn blijven liggen.
Vivian had ontbijt voor me gemaakt, wat het precies was weet ik niet maar het smaakte een beetje vreemd. Het was een soort pap van meel met nog wat er aan toegevoegd, ik wou het in ieder geval proberen maar het is niet mijn favoriet haha. Ik moet nog erg wennen aan het Ghanese eten, sommige dingen zijn heerlijk maar sommige dingen ook echt vreemd!
Om 09:00 was Edith er niet om me op te halen, dus maar weer gewacht tot dat ze er eindelijk was. 45 minuten later!
Tijdens het wachten op Edith werd ik gebeld door m’n lieve oppaskindje Esmay, die zo ontzettend blij was om mij te spreken! Ze maakte het begin van mijn dag helemaal goed!
Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis, mocht ik starten op een soort eerste hulp afdeling. Een totaal andere instelling als in Nederland! In de ochtend hebben ze daar ook inloop voor het verschonen van wonden. Nou ik heb heel wat verschillende wonden voorbij zien komen! Ik was echt geshockt over sommige wonden hoe die er uit zagen en hoe die behandeld werden. Elke wond werd namelijk schoongemaakt met watten nat gemaakt in water, vervolgens word er een soort jodium zalf op gedaan, wat de mensen zelf mee moeten nemen van huis, dan word het afgedekt met een gaasje en verbonden. Maakt niet uit hoe diep, of hoe vies de wond was, ze werden allemaal op de zelfde manier behandeld. Het was net lopende band werk. Ik heb hier bij mogen assisteren. De verpleging en artsen in het ziekenhuis zijn erg noks en zeggen weinig, op de helft van de vragen die je stelt krijg je geen antwoord en negeren ze je gewoon. Ik heb er maar een beetje achteraan gehobbeld en geassisteerd waar ik kon. Tijdens de inloop was er ook een klein meisje die daar kwam om haar wonden te laten verschonen. Ze had vrij diepe wonden op beide scheenbenen, tijdens het verwijderen van het oude verband kwam er al een nare lucht vanaf. Het meisje had erg veel pijn tijdens het verschonen dus haar maar af proberen te leiden door haar om haar naam te vragen en te vragen hoe oud ze was en ik heb haar mijn hand gegeven. Ze was me na die tijd erg dankbaar dat ze me een knuffel gaf. Rond 13:00 waren we klaar met de inloop van de wonden en moest ik maar gaan zitten. dit dus gedaan, maar een half uur later zat ik er nog. Dus maar gevraagd of ik ergens mee kon kijken. Helaas net op het verkeerde moment, want de verpleger was bezig met het zetten van een infuus waar hij gigantisch mee aan het prutsen was het begon gewoon te bloeden. Ik ben al niet zo dol op naalden, en dit was al helemaal geen pretje om te zien. Ik wilde me niet laten kennen en mezelf proberen staande te houden, maar het werd me al vrij snel zwart voor de ogen, ook in combinatie met alle geuren en de hitte dus ik ben maar eventjes gaan zitten en heb vanaf daar toe gekeken hoe het allemaal zijn gangetje ging in het ziekenhuis.
De één naar de andere patiënt werd binnen gebracht, maar het tempo van de Ghanezen bleef het zelfde, hoe druk het ook was. Er werd één iemand in shock binnen gebracht, maar hier werd gewoon nauwelijks op gereageerd, hier stond ik echt van te kijken!
Om 15:00 zat mijn dienst er op en ben ik met de taxi naar huis gegaan. Thuis aan gekomen werd ik warm ontvangen door Vivian, ze vroeg meteen hoe mijn dag was en ik heb even gezellig met haar gepraat buiten op een bankje.
Rond 16:30 kwamen de kinderen thuis vanuit school en ze waren meteen blij om mij te zien! En ik hun natuurlijk! Vivian was ondertussen aan het koken en om 18:00 konden we eten, yam, vraag me niet wat het is maar het smaakte wel goed! Ik moest trouwens voor het eerst met mijn handen eten, dat was wel eventjes wennen en al helemaal omdat ik linkshandig ben, en links hier de onreine hand is dus daar moest ik even goed bij nadenken! Tijdens het eten stelde de kinderen allerlei vragen over nederland, mijn huis, mijn familie ze wilde alles van me weten haha. Het jongste zoontje is een gigantische stuiterbal en flink aanwezig maar wel heel gezellig! Om 18:30 kwam Anna thuis van haar werk, ze is gaan eten en zo net hebben we nog even gezellig gepraat en plannen gemaakt voor aankomend weekend om te gaan reizen! Kijk ik nu al naar uit!  we gaan naar het strand dus dat gaat zeker wel goed komen! Nu ga ik maar eens even gezellig bij mijn familie zitten en dan op tijd slapen want morgen is er weer een nieuwe dag in het ziekenhuis!

21-10
Vanmorgen begon mijn 2e dagje in het ziekenhuis om 08:00.. als eerste mocht ik de bedden schoon gaan maken.. het is echt hard om te zien dat sommige bloedresten nog gewoon op de bedden zichtbaar zijn. qua hygiëne is het echt helemaal niks! Overal lopen mieren en andere beestjes. Na het schoonmaken mocht ik weer assisteren tijdens de wondbehandeling, alleen dit keer werd ik echt als een hulpje gebruikt. De manier van omgaan is echt niet leuk daar! Naar mij toe niet maar naar de patiënten toe ook niet. Na dat alle patiënten voor de wondbehandeling geweest waren mocht ik bij een paar patiënten de temperatuur opnemen, nog lekker ouderwets met een thermometer onder de oksel! Er was een klein jongetje binnen gebracht met hoge koorts, waarbij bloed afgetapt moest worden voor lab onderzoek. Dit gaat ook echt heel anders dan bij ons! Namelijk met een soort van infuusnaald, en daar waar normaal het slangetje op aangesloten wordt stroomt hier het bloed uit, en word met een buisje opgevangen. En dit is echt mikken, want bij een kind wat niet stil zit en het uitgilt is dit erg moeilijk! Het bloed afnemen wordt trouwens aan de zijkant van de pols gedaan en het zelfde wordt later voor het infuus gebruikt. Later op de ochtend werd er een man buiten bewustzijn binnen gebracht. Deze man was flink vermagerd, diabetespatiënt en had een flinke wond aan zijn linkerbeen wat met een vieze doek verbonden was. Gelukkig werd er deze keer wel direct op deze patiënt gereageerd. Waar ik erg van sta te kijken is dat bijna alle patiënten in de wachtkamer behandeld worden. Er is helemaal geen privacy! In de middag kwam er een erg mager meisje binnen en zag er ondervoed uit, maar zij werd weer naar huis gestuurd. Ze konden niks betekenen voor haar. Op zo’n moment is het echt even slikken hoe het er daar aan toe gaat. Ook sta ik erg te kijken dat iedereen voor zijn behandeling moet betalen, handje contantje, en dat terwijl ze eerst hun eigen medicijnen moeten halen. Als iemand aan het infuus moet, moet de vloeistof voor die tijd zelf gekocht worden bij de apotheek. Net zoals injecties o.i.d. Rond lunch kwam er een jongentje binnen met hevige buikpijn, de verpleging had niks te doen en zat maar een beetje en bleven zitten terwijl hij binnen kwam. Hij werd naar de wachtruimte verwezen en vanaf de stoel werd er gevraagd wat er aan de hand was met hem, hij kreeg een thermometer die hij zelf maar onder de oksel moest stoppen. Ook hierbij had ik echt weer zoiets van, kom op doe eens wat voor de medemens! Na 10 minuten werd er eindelijk actie ondernomen en kreeg hij een injectie in zijn bil, en ja hoor in de wachtruimte ging zijn broek naar beneden en werd hij over de knie van zijn moeder gelegd en de injectie werd er letterlijk ingejenst. Vervolgens werd er bloed afgenomen, hier bij geassisteerd door de andere hand van het jongentje vast te houden, hij was erg in paniek namelijk. Wel even de andere kant op gekeken, want de manier waarop het gebeurd kan ik nog steeds moeilijk aan zien.
Het is erg bijzonder en interessant om te zien hoe het er hier aan toe gaat in het ziekenhuis, maar eerlijk gezegd heb ik het niet echt naar mijn zin. Ik kan weinig doen, en het enige wat ik kan is zitten, toe kijken en af en toe een beetje assisteren maar dan moet ik het uit mezelf doen. Want de zusters hier kijken totaal niet naar je om, of doen moeite je iets te leren. Ze nemen al amper de moeite om überhaupt engels tegen je te praten en onderling praten ze alleen maar twi en dan krijg je al snel het idee dat het over jou gaat omdat je ze af en toe wel ziet kijken.
Toen mijn dag er op zat, het grootste deel terug naar huis gewandeld want het was heerlijk weer! Het laatste stuk de taxi genomen en eenmaal thuis aangekomen, werd ik heel vrolijk ontvangen door Calvin het buurjongentje van 1,5 die mij meteen in de armen vloog! Vivian vroeg hoe mijn dag was, dus haar verteld dat ik het interessant vind om alles te zien maar het als vrijwilligster niet leuk is om er te zijn omdat ik niks kan doen. Ze herkende het verhaal van de andere vrijwilligsters die ze thuis heeft gehad. Als ze zelf ziek is gaat ze ook altijd naar een privé ziekenhuis in plaats van het lokale ziekenhuis.
Ik ben even fijn gaan douchen en vervolgens lekker in de zon gaan zitten, en nog fijn met Vivian gepraat. Ik voel me echt thuis hier, het is fijn om naar ‘huis’ te gaan! Nog even met de kinderen gevoetbald en toen weer heerlijk gegeten. En nu zit ik gezellig met Anna op onze kamer te praten en ondertussen zijn we beide onze blog aan het typen!
Aankomend weekend gaan we samen naar busua beach! Kijk ik nu al naar uit. Dit is het favoriete plekje in Ghana van Anna, en aangezien ze over een paar weken naar huis gaat na 10 maand hier te zijn geweest wil ze daar nog graag een keer heen om te genieten! Dus dat gaan we dan mooi samen doen!


22-10
Vanmorgen mocht ik weer om 08:00 beginnen, daar aangekomen mocht ik eerst weer schoonmaken en vervolgens weer assisteren tijdens het verschonen van de wonden. Ofja, assisteren? Dit keer werd ik echt als hulpje behandeld ‘watten’ ‘gaas’ ‘pleister’, dat is het enige wat er vanaf kan en dan praten ze ook nog binnensmonds, dus als je niet direct reageert, trekken ze het spul al uit je handen en doen ze het zelf en kijken ze je aan alsof je echt helemaal niks kan. De meeste Ghanezen die ik tot nu heb leren kennen zijn echt ontzettend vriendelijk en lief, op mijn oude ‘hostmom’ na dan, maar die werkt ook in het ziekenhuis, en die zijn dus allemaal gigantisch bot!
Kinderen mogen hier ook niet huilen, of ze krijgen een pets van hun moeder of de verpleging zegt er wel wat van! Ik probeer ze dan maar een beetje te troosten en af te leiden voor zover dat kan.
Helaas nemen ze totaal geen tijd voor me om dingen uit te leggen over verschillende patiënten, terwijl hier genoeg tijd voor is want de meeste van de verpleging zitten gewoon op hun stoel. En ik vind het ook niet netjes naar de patiënt toe om overal maar een beetje achteraan te hobbelen.
Ook blijft het nog steeds hatelijk dat ze alleen maar twi praten, ook in mijn bijzijn. Ik kom voor hen misschien over alsof ik niks kan, maar ze geven mij de kans ook niet om wat te doen en dat is erg lastig.
Morgen heb ik een gesprek met Edith, over de situatie.