23/29-10

Hier onder nog even een update van afgelopen donderdag;
23-10
Vanmorgen was ik al om 04:00 wakker, toen de elektriciteit uitviel en dus ook de waaier uit ging. dus toen maar liggen draaien tot 06:30 en samen met Anna opgestaan om te ontbijten. Om 07:30 richting het ziekenhuis vertrokken, met weinig zin. Daar aangekomen mocht ik zoals andere dagen weer eens schoonmaken en vervolgens assisteren tijdens het verschonen van de wonden. Gevraagd of ik het een keer zelf mocht doen, maar hier kreeg ik geen reactie op.
Deze ochtend werden er erg veel kinderen binnen gebracht, en echt iedereen word aan het infuus gelegd. Bij de meeste kinderen wordt ook al snel uit gegaan dat ze uitgedroogd zijn dit is een veel voorkomend iets.
Het liefst vertel ik jullie precies wat er met de patiënten is en de behandeling er van maar helaas word mij dit niet verteld, ook niet als ik er naar vraag. Ik word alleen maar gecommandeerd en als ik niet snel genoeg reageer omdat ik het niet kan verstaan reageren ze meteen boos. Het blijft nog wel steeds interessant om te zien hoe het te werk gaat daar in het ziekenhuis.
Met de middag werd er een meisje binnen gebracht in de armen van haar vader, ze was buiten bewustzijn en lag flink te shaken. Dit keer reageerde de verpleging wel meteen, en begon meteen met infuus aanleggen en bloed afnemen. Tijdens de binnenkomst van het meisje, lag de arts met zijn hoofd op tafel te slapen en gaf ook totaal geen reactie tot dat een van de verpleging hem wakker maakte. ( het is één grote ruimte dus hij had het wel mee kunnen krijgen ) hij kwam met veel pijn en moeite overeind, keek even om het hoekje en schreef valium voor. Dit moest de moeder bij de apotheek halen, om vervolgens zelf te geven. Het meisje had erg hoge koorts en dit bleef maar stijgen. Na dat het infuus is aangelegd, en de supp in gegeven word er helemaal niet meer naar het kind om gekeken. De manier van reageren van de arts en verpleging kan ik nog steeds niet met mijn hoofd bij, en ik denk dat ik dit ook nooit ga snappen! Er wordt totaal niet goed onderzocht wat er precies met de patiënten aan de hand is.
Niet veel later daarna kwam er een jongen binnen die een messteek had in zijn zij wat flink aan het bloeden was. Hij werd meteen apart genomen, en hier reageerde de arts wel direct op! Dit was de eerste keer dat ik hem echt aan het werk zag! ;)
Ik heb vandaag weer veel mogen zien, maar weinig mogen doen en dat is echt vermoeiend! Ik was ook blij dat mijn dienst er op zat en ik naar huis mocht. Na het werk had ik gesprek met Edith over het ziekenhuis en hoe nu verder. Aangegeven dat ik het heel interessant vind, maar niet om nog 4 weken vol te houden! Ik wil graag bezig zijn en dingen ervaren van de cultuur, dus nu word er gekeken of ik eventueel wat eerder naar het weeshuis kan, maar in plaats van naar Kumasi blijf ik in Swedru. Ik wil graag in dit gezin blijven en niet weer moeten reizen! Van Swedru naar Kumasi is namelijk een dag reizen.



29-10-14
Even een update vanuit het ontzettend warme Ghana. Helaas lig ik nu al 3 dagen op bed, erg moe en duizelig.. Afgelopen weekend een heel leuk weekend gehad @ Busua Beach en ook echt gigantisch genoten van het strand, de zon, de zee, het surfen en alle gezelligheid er om heen! Maar helaas ging zaterdagavond voor mij al vrij snel het licht uit want ik was bek en bek af. Anna en Taliha bleven nog even op het strand feesten en ik ben fijn naar bed gegaan. De sfeer in Busua Beach is zo’n verschil met Accra of Swedru! Zoveel warmte en gezelligheid, en daar is geen verschil tussen licht en donker. Als je in Accra of Swedru over straat loopt word je al snel achterna geroepen als ‘obroni’ maar hier was het allemaal één!
Het surfen ging me trouwens beter af dan verwacht! En ik vind het nog leuk ook nog! Haha
Mijn volgende tripje naar Busua Beach staat ook al gepland, samen met Anne uit Duitsland die ik aan het begin heb leren kennen en die nu in Kumasi zit.
Na dat ik een paar uur had liggen dommelen zaterdag avond, kwamen Anna en Taliha terug, en toen we alle drie net lagen te slapen kwam het met bakken uit de lucht en stond al vrij snel onze kamer vol met een laagje water. Anna sliep op de grond op een matras dus die was al vrij snel doorweekt en als het hier regent vliegt ook de elektriciteit er af dus het was pikke duuster! En zie dan alles maar eens van de grond af te krijgen voordat alles getroffen word door het water, maar helaas was Anna dr telefoon al de dupe en dus verzopen. Ook de telefoon van Taliha lag in het water maar die was nog net op tijd van de verdrinkingsdood gered.
Na dat we alle spullen veilig hadden op kunnen bergen waar geen water meer bij kon komen, zat er niks anders op dan met z’n drieën in één bed verder te slapen! Best gezellig, maar met een temperatuur van 30’c kun je, je wel wat beters bedenken. Maaaar ‘this is africa!’
Maar gelukkig hebben we alle drie nog redelijk kunnen slapen en waren we later wakker dan verwacht! We hebben onze spullen gepakt en zijn heerlijk op het strand gaan ontbijten en relaxen want van de storm was niks meer te zien!
Gek genoeg had ik het erg koud, dus ik ben nog eventjes op bed gaan liggen. Om 11:00 nog even heerlijk een duik genomen in de zee en vervolgens onze spullen gepakt om te beginnen aan onze reis terug naar Swedru.
Tijdens de reis terug begon ik me steeds beroerder te voelen, ik kreeg keelpijn en had het steeds warm/koud en hoofdpijn. Eenmaal thuis werden we door alle kinderen vrolijk ontvangen en heb ik meteen mijn bed opgezocht, waar ik nu dus al 3 dagen in door breng.
Ik werd maandagochtend wakker maar voelde me nog gigantisch moe en was ontzettend duizelig en slap dus ik moest van Vivian thuis blijven. En aangezien Edith haar afspraak weer eens niet na kwam, ze zou me namelijk vrijdags al bellen over hoe nu verder. En ze nam haar telefoon niet op wanneer ik haar belde, wist ik ook niet waar ik heen zou moeten om te werken.
Vivian had een heerlijk ontbijt voor me gemaakt dus die heb ik op gegeten en ben toen weer fijn mijn bed in gegaan. Rond lunch kwam Vivian kijken hoe het met me ging en ze zei dat ze lunch had klaar gemaakt voor mij, normaal hoeft het gast gezin alleen voor ontbijt en avondeten te zorgen en is lunch voor eigen kosten maar Vivian wou dat ik genoeg binnen kreeg!
Aan het eind van de middag Edith gebeld, maar die nam weer eens niet op. Een uur later belde ze me terug, haar gevraagd of ze ondertussen al met Merci had gebeld over hoe nu verder, ze ging Merci bellen en zou mij dan terug bellen. Eind van de avond had ze dus weer niet terug gebeld.
Toen ik de volgende ochtend wakker werd voelde ik me nog steeds ontzettend moe en slap en in overleg met Vivian moest ik nog maar een dagje thuis blijven en aangezien Edith nog steeds niet had gebeld had ik ook geen idee waar ik naar toe zou moeten. Rond 08:00 belde Edith met de vraag of ik naar het ziekenhuis ging om te werken, gezegd dat ik aan had gegeven niet meer naar het zelfde te willen omdat ik daar niks te doen heb, en dat ik nu een dagje thuis bleef omdat ik me niet lekker voelde. Ze zou het ziekenhuis bellen om te vertellen dat ik niet kom en ze zou me later op de dag terug bellen over hoe nu verder.
Met de lunch had Vivian speciaal voor mij bananen gekocht, ze zorgt echt ontzettend goed voor me! Na de lunch nog weer even een paar uur geslapen. Vivian kwam later op de middag bij me met de vraag of het niet verstandig is om me te laten checken in het ziekenhuis ( hier gaan ze niet eerst naar een huisarts o.i.d. ) haar gezegd dat ik het nog even aan wil kijken.
En helaas voelde ik me vanmorgen nog weer niet veel beter, en is de vermoeidheid nog steeds heel erg. En aangezien Edith me nog steeds niet had gebeld, ook vandaag maar weer een dagje thuis gebleven om uit te rusten. Na het ontbijt kwam Vivian vragen of ik nog was had wat gewassen moest worden, dan wou ze dit wel voor mij wassen. Ik heb haar een paar dingen gegeven, en de rest was ik van het weekend zelf wel! Ik ben haar echt heel dankbaar voor haar goede zorgen, een betere ‘hostmom’ had ik me denk ik niet kunnen wensen hier!
Ook vandaag vroeg Vivian weer of het niet verstandiger was om me te laten checken in het ziekenhuis. Maar aangezien ik weet hoe het hier te werk gaat, ben ik daar niet zo enthousiast over! Haha
Tot nu toe heeft Edith me nog steeds niet terug gebeld, erg balen want het liefste wil ik gewoon aan het werk. Daarvoor ben ik hier gekomen!
Ik krijg van sommige de vraag of ik spijt heb van mijn reis, aangezien ik nog weinig heb kunnen genieten en het me niet echt mee zit. Maar NEE absoluut niet! Ja ik had het de eerste week erg moeilijk, maar de stap om te gaan heb ik niet voor niets gezet! Ik ben nu bijna 3 weken hier, en had nog geen enkel moment van die 3 weken willen missen!
Ik hoop in de komende weken nog echt te kunnen genieten en meer van het land te zien! Ik heb in ieder geval ontzettend lieve mensen om me heen die het me hier makkelijker maken!
En aan veel dingen ben ik al gewend! Zoals het geen stroom hebben, douchen met koud water, met de handen eten, altijd geluiden om me heen hebben en ook de warmte! Natuurlijk verlang ik wel eens naar iets van thuis, maar het is een hele ervaring om het hier mee te mogen maken!